مولای حقجویان علی (ع

خبر رسید به مولای متقیان امیرالمومنین علی ابن ابی طالب(ع) که لشکریان معاویه لعنت الله علیه خلخال از پای زن یهودی ربوده اند.مولای حق جویان علی (ع) بسیار ناراحت گشتند وفرمودند: اگرمسلمانی این خبر را بشنود واز شدت غصه بمیرد ملامتی بر او نیست

مردی از تیره باران / بنشسته به رهی

ز جفا می نالد/ به نوا می خواند / به خدا می گوید/

من پی جرعه ای از جام وفا می گردم/

و پی لحظه ای آرامش جان میگردم/
دلخوشی می خرم از دست پر از رحمت تو/
به بهای همه عمرم دلخوشی می طلبم/
من پی خنده ای از دشت بلاء آمده ام/
و پی شادی بی حضرت غم می گردم/
به خدا دلتنگم / به خدا دلتنگم
مرد هی می گرید / می نالد / می خواند/
و دریغ از یک گوش شنوا/
همچنان می نالد / به که باید گویم/
که من از هم سخن و همراهم می نالم/
به که باید گویم قفسم تنگ و نفس می گیرد/
من نه آنم که توانم دل را/
مرغک وحشی را به قفس در بندم/
من نه آنم که توانم باشم/
همره هم سخن دشمن کیش/
که در این عصر به هر کس گویم : یار /
او دشمن جانم گردد / زین جهت می گریم می نالم /
من پی یک دل سرشار محبت هستم/
و پی دست پراز مهری بی روی و ریا/
و بسا می بینم / دست پر گرمی یک دوست که می رنجاند/
دست خونین دلم / و بسی آزارم دهد آن خارنگاه یارم/
به که باید گویم /من نی ام سنگ و نی ام تخته که من/
مرغ باغ ملکوتم که به بندم کردند/
و پی لحظه ای آزادی از این دام بلا می گردم/ به خدا دلتنگم/
ز جهان بیزارم/ به که باید گویم / من نه آهم و نه اشک
نه از تبار گیاه که از عشیره خاکم / خاکم/

آری از تیره خاک سیه ام /

پس چرا خاک نباشم که بپوشانم سردگران/
و چرا خاک نباشم / که برویانم سبزی به جهان